Welkom op mijn blog-pagina!

Afgelopen week ben ik begonnen aan iets nieuws. 

Soms voel je het ineens. Niet omdat iemand het zegt. Niet omdat je lichaam het schreeuwt. Maar vanbinnen. Stil. Kalm. Diep.

Een duidelijk doel voor ogen

Mijn blog ' Het wonder waar ik op hoopte' kwam binnen, maar de aanname dat ik nu meteen beter ben, is hardnekkig. Hoe graag ik dat ook zou willen, de realiteit is echt anders..

Een neusmaagsonde verberg je niet zomaar. Dat ik ziek ben, is voor veel mensen duidelijk zichtbaar. Maar wat je niét ziet, is wat op dit moment de meeste impact heeft.

We denken altijd dat we morgen de tijd nog hebben. Maar wat als morgen er ineens anders uitziet dan je had verwacht?

Ik zou mezelf niet zijn als ik nu geen vakantie op de planning had staan! 

Mooier nieuws had ik vandaag niet kunnen krijgen!

Carnaval was altijd een gezellige tijd waar ik naar uitkeek.

Wat ik op dit moment het allerlastigst vind aan mijn revalidatieproces, is het terugfluiten. Telkens opnieuw hoor ik van mijn therapeuten dat ik te snel ga, dat ik gas terug moet nemen. Terwijl alles in mij vooruit wil, verder wil. Het voelt alsof ik continu word afgeremd, terwijl mijn hoofd al meters verderop is. 

De eerste keer dat ik gemalen voeding kreeg in het ziekenhuis, brak ik. Letterlijk. Tranen stroomden over mijn wangen terwijl ik naar het bord keek. Dit was het moment waarop ik diep van binnen voelde: dit klopt niet, er is echt iets mis. Dit was de eerste mentale klap, nog voordat ik überhaupt een diagnose had.