30 november, was het dan eindelijk zo ver… de marathon in Florence!
Bizar eigenlijk, hoe zo’n kleine gedachte kan uitgroeien tot iets groots. Van een spontane opmerking van Job aan het einde van een arbo gesprek, tot weken vol fijne samenwerking, het schrijven van ons blog, onze actiepagina met een prachtige missie waar we ons samen volledig voor hebben ingezet.
Van 0 euro naar €1.285,- voor het Spierfonds — opgehaald met liefde, toewijding en doorzettingsvermogen! Zo dankbaar voor alle donaties, we hadden nooit verwacht zoveel geld om te halen!
Hoe ik uiteindelijk ook in Florence belandde
Voor iemand die heel erg van reizen houdt, vond ik het alleen maar heel leuk dat de marathon plaatsvond in Italië. Maar in mijn eentje naar Florence gaan was simpelweg (nog) niet haalbaar.
Soms valt alles gewoon precies op z’n plek. Mama en ik hadden ons jaarlijkse moeder-dochteruitje nog niet gehad. We wilden het eigenlijk verplaatsen vanwege mijn gezondheid… maar toen ik vertelde hoe graag ik Job en Marente (zijn vriendin) wilde aanmoedigen, zei mama meteen:
“Dan maken we dit jaar toch gewoon ons uitje in Florence?”
Zo lief. En daardoor kon ik erbij zijn.
Het Florence weekend!
Vrijdagavond landden mama en ik in Pisa, waar ons avontuur meteen begon. Met de huurauto reden we richting Florence — dit keer niet ik achter het stuur, maar mama die dapper de Italiaanse wegen trotseerde. Na een lange dag deden we precies wat nodig was: rustig landen, douchen, ontspannen en opladen.
Zaterdag startten we met een bezoek aan het prachtige plaatsje Lucca. We dronken samen iets op een terras in de zon, met een mooi uitzicht.
Helaas werd het daarna een pittige dag voor mijn lichaam. Mijn schouders en armen protesteerden hevig; de pijn was intens. Het is iets wat mensen niet altijd zien, maar wat wel altijd meegaat — de constante uitdaging van mijn spierziekte, die zomaar ineens de regie kan overnemen. Daardoor was een middag volledige rust noodzakelijk.
Geen keuze, maar een must.
En dat accepteren blijft soms lastig, vooral op zo’n mooie plek.
Met voldoende rust en stevige pijnmedicatie lukte het uiteindelijk toch om ’s avonds naar Florence te gaan zodat mama ook Job en Marente kon ontmoeten.
We aten in een klein, sfeervol Italiaans restaurantje, waar mijn hoofdgerecht toevallig al bij hun voorgerecht werd geserveerd — maar juist daardoor kon ik op mijn eigen tempo eten, zonder stress of haast.
Het werd een super fijne, warme en gezellige avond.
De Marathon
Zondagochtend startte de marathon om 8:30 bij de 'Duomo'.
Mama en ik stonden rond 9:30 in een park langs de route. De sfeer was fantastisch: overal supporters, zoveel energie, zoveel mensen die met hart en ziel voor hun doel renden.
Marente zagen we als eerste voorbij komen — snel, indrukwekkend en tussen alleen maar mannelijke renners. Job volgde zo’n tien minuten later, zag ons meteen, zwaaide enthousiast en gaf me zelfs een high-five. Een klein gebaar, maar zó betekenisvol. En dat moment is ook nog eens vastgelegd!
Vervolgens zijn we richting Finish gegaan om ze beide te zien binnenkomen!
Marente kwam binnen met een tijd van 3:03 en Job met 3:17. Niet normaal knap!
Een daad die alles zegt
Bij de finish wachtten mama, Marente en ik samen op Job.
Het duurde langer dan verwacht, we hadden zelfs onze cappuccino to go al bijna op.
Toen kwam hij aanlopen — uitgeput, maar stralend.
En de reden waarom hij zoveel later kwam, was ongelooflijk bijzonder.
Na zijn eigen finish was Job teruggelopen richting de route, zo’n tien tot vijftien minuten, om daar op een druk punt opnieuw ongezien tussen de renners aan te sluiten. Alleen maar om nóg een keer over de finish te gaan… om een medaille voor mij te halen.
Na 42 kilometer. Zonder voeding. Compleet op.
En tóch nog eens opnieuw starten met rennen.
Toen hij me de medaille gaf, zei hij:
“Jij hebt elke dag het afgelopen jaar je eigen marathon gelopen. Jij hebt deze hartstikke verdiend.
Ik wist niet eens hoe ik moest reageren. Het was zo liefdevol, zo groots in zijn eenvoud… een moment dat ik nooit meer ga vergeten.
Een symbolische medaille
Na wat rust liepen we met z’n vieren door Florence voor een lunch. Alleen al dat ze nog konden lopen na het rennen van een marathon lopen vond ik bewonderenswaardig.
En alsof het zo moest zijn kwamen we langs de juwelier die de marathonmedaille heeft ontworpen. Met zoveel passie vertelde zij het verhaal achter het ontwerp:
"Een symbool voor de innerlijke reis, de fysieke inspanning én de emotionele uitdaging die samen leiden tot het bereiken van je doel"
Precies wat Job en ik met onze missie wilden uitstralen.
Het was een weekend vol mooie momenten, lieve mensen, veel kracht en heel veel warmte.
Een weekend dat me écht bijblijft.
En een herinnering die nog lang blijft stralen — net als die medaille.
Jouw zaadje van inspiratie
Onze actie en ons Florence-verhaal gingen veel verder dan het ophalen van geld.
Het ging erom elkaar echt te ontmoeten, te inspireren en een klein zaadje te planten: een gedachte of gevoel dat je misschien meeneemt in je eigen leven.
Reactie plaatsen
Reacties
Ze hebben het mooi gehaald .en jij bent sterk
Mooi verhaal Robin. ❤️
Geweldig Robin , prachtig geschreven, hoe fijn dat je samen met mam die trip hebt gemaakt, zo mooi!
En kanjers om de marathon uit te lopen 👍👍👍