Soms voel je het ineens. Niet omdat iemand het zegt. Niet omdat je lichaam het schreeuwt. Maar vanbinnen. Stil. Kalm. Diep.
“Ik ben er klaar voor.”
Bijzonder genoeg voelde ik dat moment pas écht, toen ik het doel – het verwijderen van mijn sonde – losliet. Alsof de ruimte die dat loslaten gaf, gevuld werd met een ander soort bewustzijn.
Geen "ik moet beter zijn", maar: hoe voel ik me nu echt?
Mijn revalidatietraject draait al lang niet meer alleen om mijn fysieke gezondheid.
Ik ben gaan beseffen hoeveel impact mijn mentale staat heeft op alles.
Mijn herstel, mijn keuzes, mijn draagkracht.
Wat als mijn vangnet wegvalt?
Zolang ik hulpmiddelen heb – de sonde, medische ondersteuning – heb ik ook een soort veiligheid.
Een soort bevestiging naar buiten, een geruststelling naar binnen.
“Zonder hulpmiddel… ben ik dan nog geloofwaardig ziek?”
Het is een gedachte die er niet ‘hoort’ te zijn, maar die er onbewust toch is. Want wat als ik in een restaurant slechts de helft van mijn bord opeet? Of vraag of ze het vlees willen malen, vanwege spierzwakte? Wat als ik iets mee naar huis wil nemen?
Zonder sonde ziet niemand meer wat er speelt. Behalve ik.
Gaan mensen me dan nog serieus nemen?
(on)zichtbaar ziek
Vorige week zat ik in het vliegtuig. Niet op de nooduitgangrij, maar wel in de buurt. En ik werd verplaatst.
“We kunnen u daar niet laten zitten vanwege uw gezondheidsproblemen,” zei de stewardess.
Confronterend.
Niet omdat ze ongelijk had – ze had volkomen gelijk.
Maar puur omdat het zichtbaar was. Omdat ik een sonde heb.
Zonder die sonde? Dan kon ik gewoon blijven zitten.
Zelfde lichaam. Zelfde beperking. Zelfde onvermogen om in een noodsituatie te helpen.
Maar niemand zou iets hebben gezegd. Niemand zou het hebben gezien.
En precies dát maakt het schrijnend.
Zichtbaarheid bepaalt vaak of er wordt gehandeld.
Zonder dat zichtbare hulpmiddel had niemand zich afgevraagd of ik in staat was om te helpen – ook al was ik het niet.
Een reis vol spiegels
Italië was mijn eerste stedentrip sinds ik ziek werd.
Ik keek ernaar uit, maar had geen idee hoe confronterend het zou zijn. Mijn energie, mijn spierkracht, de momenten waarop ik rust nodig had – ze tekenden de dagen.
Maar ook: Wat een trots. Wat een kracht.
Elke hap Italiaans eten smaakte bewuster.
Elk straatje voelde als een overwinning.
Want ik wás er. Ondanks alles.
Tegelijk voelde ik me ook een bezienswaardigheid. Mensen staarden. Terwijl ik juist even wilde ontsnappen aan “ziek” zijn dat weekend. Maar ongevraagd werd ik er continu aan herinnerd, hoe zichtbaar anders ik was.
Thuiskomen met kracht
Na die reis, na een nacht in mijn eigen bed, werd ik wakker met een bijzonder krachtig gevoel.
“Ik ben er klaar voor. Mentaal én fysiek.”
Ik ging op de weegschaal staan. Slechts 0,5 kg afgevallen na alles – meer beweging, ander eten.
Met die bevestiging belde ik mijn diëtist:
"Ik wil het gaan proberen. Zelfstandig. Zonder neusmaagsonde"
Met 1 à 2 flesjes bijvoeding per dag, zo’n 300 tot 600 kcal aan medische voeding als ondersteuning. Net als de nachtelijke sondevoeding die ik eerst kreeg, alleen drink ik ze nu.
En.. Gelukkig kreeg ik akkoord!
Maar wel onder duidelijke voorwaardes: ik mag absoluut niet meer afvallen & ik moet mijn voeding de komende twee weken nauwkeurig bijhouden.
Toch voelt dit als een echte mijlpaal.
Niet omdat mijn lichaam ineens hersteld is – want dat is het niet.
Maar omdat ik mentaal sterker ben dan ooit. Klaar om deze stap te zetten.
De revalidatie in het ziekenhuis gaat intussen gewoon door. Alleen nu zonder mijn hulpmiddel.
Het verwijderen van mijn sonde betekent geen genezing, maar een nieuwe spannende uitdaging in mijn revalidatietraject
Mentaal durven dragen wat lichamelijk nog steeds zwaar is.
Het is een bewijs van vertrouwen.
In mijn gevoel.
In mijn kracht.
In mijn proces.
Soms moet je iets loslaten om te voelen hoe ver je eigenlijk al bent gekomen.
En soms is het grootste verschil niet wat je lichaam aan kan, maar wat jij zelf durft te dragen.
En dat betekent...
..dat ik het vanaf hier op volledig eigen kracht moet doen.
Reactie plaatsen
Reacties
Hopelijk gaat het je lukt het je .succes
Toppert
Wow wat een mooie blog ! Gelezen met de tranen in mijn ogen, deels heel herkenbaar.. topper ben je!
KANJER ♡
Jij gaat dat gewoon rocken! Door je positieve gedachten en vooral het lief zijn voor jezelf 😘
hey, ik heb je blog gelezen en kan net anders zeggen dat je je ontzettend goed kunt uitdrukken in woorden! heb heel veel respect voor hoe jij het doet en weet zeker dat jij dit gaat redden! xx