Een duidelijk doel voor ogen
Op 11 maart 2025 stelde ik samen met de logopedist een nieuw doel: eind mei zou de sonde eruit gaan. Een duidelijk doel waar ik de afgelopen maanden keihard naartoe heb gewerkt. Eten oefenen, opbouwen, volhouden – alles stond in het teken van dat ene moment.
Ik dacht écht dat het haalbaar was. En toch haalde de realiteit me opnieuw in. Niet voor het eerst in dit revalidatieproces, en dat blijft soms confronterend.
Wat ik al bereikt heb
Inmiddels loop ik al bijna een half jaar met een neusmaagsonde. Sinds januari ben ik serieus bezig met het trainen van eten en drinken. En eerlijk is eerlijk: daar zit vooruitgang in. En daar ben ik trots op. Maar het is nog niet genoeg om helemaal zonder hulpmiddel verder te kunnen.
Een paar weken geleden voelde ik het vertrouwen groeien. Ik dacht: ik ga het gewoon proberen. Zonder overleg met het behandelteam besloot ik een weekje zonder sondevoeding te doen. Ik wilde kijken hoe ver ik zou komen – of misschien zelfs bewijzen dat ik het kon.
Goed gegeten, maar nog niet genoeg
Die week heb ik, naar mijn idee, goed gegeten. Ik heb gelet op gezonde voeding, maar mezelf ook de ruimte gegeven om te genieten: BBQ, zelfgemaakte kwarktaart, chips – dat hoort er ook bij.
Toch bleek het niet voldoende. Ik viel 1,5 kilo af in die week. En hoewel dat misschien niet als veel klinkt, zegt het genoeg als je maandenlang bezig bent geweest met opbouwen. Samen met mijn diëtist besprak ik de situatie, en het werd duidelijk: ik krijg nu al veel zelf binnen, maar het is net genoeg voor een passief leven.
Wat voor anderen vanzelfsprekend is, kost mij enorm veel energie.
Mijn lichaam vraagt méér
Maar dat passieve leven is niet meer helemaal mijn realiteit. Ik ben langzaam bezig met opbouwen: twee keer per week trainen bij de fysiotherapeut, stukjes wandelen, boodschappen doen, een wasje draaien – allemaal dagelijkse dingen, maar voor mijn lichaam is dat flinke inspanning.
En dan heb ik het nog niet eens over het eten zelf. Eten ís een taak. Dus mijn lichaam vraagt simpelweg meer dan wat ik er nu in krijg.
Luisteren naar mijn grenzen
Dat maakt dit proces ook zo lastig. Want ik wil zó graag vooruit. Meer doen, zelfstandiger worden. Maar ik merk ook – zoals ik eerder al schreef – dat het voelen van mijn grenzen én ernaar luisteren steeds ingewikkelder wordt.
Sinds een maand krijg ik gelukkig hulp van een ergotherapeut. Samen kijken we naar mijn dagindeling, plannen we rust- en eetmomenten. Alles om ervoor te zorgen dat ik niet al door mijn energie heen ben voordat de middag begint.
Teleurgesteld?
Ben ik teleurgesteld dat ik mijn doel niet heb gehaald?
Ja.
Want als ik een doel heb, ga ik er ook vol voor. Maar ook:
Nee.
Omdat ik weet dat ik alles heb gedaan wat ik kon. En ergens weet ik ook dat mijn lichaam nu gewoon nog niet zover is.
Vooruit zonder einddatum
Dus ik maak nu een andere keuze. Ik hang er geen nieuwe datum aan. Geen deadline. Geen druk. Mijn lichaam mag het tempo bepalen. En tot die tijd gun ik mezelf de rust én de ondersteuning van dit hulpmiddel.
Want goed herstellen betekent óók dat je lief bent voor jezelf. En daar hoort dit stukje acceptatie ook bij.
Reactie plaatsen
Reacties
Naar je lichaam luisteren is de beste methode .je komt er wel
Hai Robin,
Wat zijn je stukjes toch inspirerend. Opgeven is geen optie. Ga zo door!
Babystapjes zijn ook stapjes! En jouw positieve instelling zal er mede voor zorgen dat je weer helemaal beter wordt. Geef je lichaam de tijd! Je bent goed bezig meis🥰