De stilte van de afgelopen twee maanden was helaas geen toeval, maar een cruciale pauze die mijn gezondheid en herstel hard nodig hadden. Hoe dat precies zit, vertel ik je in dit blog – vanaf het begin.
Kleine stappen, grote mijlpalen
Eind juli bereikte ik een enorme mijlpaal.
Ik had mijn fysiotherapie in het ziekenhuis afgerond en dat voelde geweldig. Eindelijk kon ik weer een stap zetten richting mijn oude leven. Ik ging zelfs naar mijn nieuwe sportschool.
Eén keer maar, maar wat voelde dat heerlijk.
Geen pull-ups of zware gewichten zoals vroeger, maar wel met de kracht die ik in zeven maanden revalidatie had opgebouwd. Dat gaf hoop.
Ook begon ik voorzichtig weer met werk. Begin juli startte ik met één uur per week. Voor sommigen misschien klein, maar voor mij een enorme stap.
Niet alleen patiënt zijn, maar ook weer verpleegkundige.
En toen gebeurde iets waar ik echt niet op had gerekend, iets waarvan ik had gehoopt dat het nooit zou gebeuren…
Tweede aanval, nieuwe plek
De dag na die eerste keer in de sportschool begon de pijn. In mijn linkerschouder, mijn “goede” kant. In eerste instantie dacht ik nog: vast spierpijn, misschien wat overbelasting. Maar de dagen erna werd het erger.
Mijn vingers begonnen te tintelen, er kwam gevoelsverlies, en vervolgens de verlammingsverschijnselen. Het was alsof mijn immuunsysteem geen signaal kreeg dat er iets mis was. Geen rode vlaggen.
Ik voelde me niet ziek, en toch voelde ik de verlamming steeds verder toenemen.
Dat machteloze gevoel… dat hakt erin.
Op de spoedeisende hulp stelde de neuroloog vast dat ik een tweede NA-aanval had, op basis van alle symptomen en het afhangende linker schouderblad.
Zo confronterend om te merken dat je de neurologische testen niet goed kunt doorstaan, terwijl je precies weet hoe het moet – maar stiekem in de afgelopen dagen al zoveel kracht en coördinatie bent verloren.
Ik kreeg meteen een zware prednisolonkuur. Het voelde alsof dat medicijn voor mij moest vechten, omdat mijn lichaam het zelf niet deed.
Gelukkig hielp de kuur gedeeltelijk, waardoor een volledige verlamming van mijn keel werd voorkomen.
Maar ondanks de medicatie heeft deze tweede aanval mijn lichaam zwaar getroffen.
Mijn linkerschouder raakte volledig aangedaan, mijn rechterschouder ging achteruit ten opzichte van de vooruitgang in de revalidatie, en ook mijn keelspieren raakten ontstoken, wat zwellingen en veel vermoeidheid veroorzaakte.
Mentale Rollercoaster
Hoe positief ik ook ben, deze aanval heeft me diep geraakt.
Mentaal voelde het als een achtbaan: ongeloof, frustratie, verdriet, boosheid… en telkens weer die ene vraag: wat nu?
De tweede aanval kwam al terwijl ik nog midden in het revalidatietraject van de eerste zat.
Het voelde alsof ik opnieuw aan de start stond. Dat besef kwam hard binnen en bracht me even volledig uit balans.
Op dat moment herinnerde ik me iets belangrijks: ik heb altijd een keuze.
In plaats van me te laten meesleuren door wat buiten mijn macht lag, richtte ik mijn aandacht op de dingen waar ik invloed op heb.
Goed voor mijn lichaam zorgen. Bewuster eten. Rust nemen. Bewegen, al is het maar een kleine stap. Mediteren. Werken aan mijn mindset en persoonlijke groei. Grenzen voelen en accepteren.
Juist door me daarop te focussen, voel ik rust in mijn hoofd terugkeren.
Ik verander de situatie misschien niet, maar ik verander wel hoe ik ermee omga. En dat is waar mijn kracht ligt.
"Mensen lijden niet door de dingen die hun overkomen, maar hun gedachten daarover."
~ Stoïcijnse filosofie, ongeveer 300 v.Chr. ~
Weer terug naar (heel veel) rust
Op dit moment zit ik opnieuw in de cruciale rustfase.
Mijn zenuwen en spieren hebben tijd nodig om te herstellen. Te weinig rust nemen vergroot de kans op overbelasting met als gevolg een kleinere kans op een volledig herstel, en dat risico wil ik absoluut niet lopen.
De komende weken volgen er allemaal (nieuwe) onderzoeken, zoals een EMG, MRI en FEES.
De kans dat er een nu wel een oorzaak wordt gevonden is klein, maar er wordt toch verder gezocht. Ondertussen wacht er ook weer een lange weg van revalidatie – dit keer voor beide schouders.
Het vooruitzicht is zwaar, onzeker en onvoorspelbaar.
Maar ik hou me vast aan hoop, vertrouwen en alles waar ik wel de macht over heb!
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een verhaal weer hopelijk gaat het de goede kant uit voor je .blijf positief he .grt
Ik wens je heel veel kracht voor het proces waar je doorheen gaat. 😘
Dit is minder, ik leef wel met je mee❤️positief blijven 💪